Кангрэс 2015. Спіс тэматычных блокаў і панэляў

Каардынатар — Шандор Фольдвары. Працягваючы мінулагоднюю панэль, сёлета мы плануем арганізаваць яе ў шырэйшай форме з некалькімі сесіямі. На панэлі будзе абмяркоўвацца міграцыя кніг у Вялікім Княстве Літоўскім у ХVII-XVIII стагоддзі па-за кантэкстам Супрасльскай друкарні. Да беларускага кнігадрукавання таго часу найбольш спрычыніўся ордэн Базыльянаў, а таксама брацтвы – свецкія асацыяцыі на беларускіх і ўкраінскіх землях, якія займаліся царкоўным кнігадрукаваннем. Правененцыі кніг, што захоўваюцца ў сучасных бібліятэках, а таксама шляхі, праз якія беларускія кнігі траплялі ў культурную і рэлігійную прастору Заходняй і Цэнтральнай Еўропы – вывучэнне гэтых праблемаў можа ўзбагаціць нашыя веды пра адносіны беларускай культуры  з Еўропай у часы ВКЛ.

Каардынатарка — Таццяна Карнілава. Сустрэча на кангрэсе прадставіць магчымасць паведаміць пра экзэмпляры кірылічных выданняў, якія знаходзяцца ў кнігасховішчах бібліятэк і музеяў розных краін свету, расказаць пра правененцыі (пячаткі, экслібрысы, уладальніцкія запісы), былых уладальнікаў кірылічных кніг, а таксама падзяліцца вопытам апісання кірылічных выданняў.

Каардынатарка —  Таццяна Сапега. Раскрыццё разнастайнасці гісторыі кніжнай культуры Беларусі і адлюстраванне тэарэтычных даследаванняў.

Каардынатар — Інстытут «Палітычная сфера». Панель прысвечана даследаванням гісторыі Беларусі ХІХ стагоддзя.

Каардынатар — Інстытут «Палітычная сфера». Панель прысвечана даследаванням гісторыі Беларусі ХХ стагоддзя.

Каардынатарка — Наталля Гардзіенка. Беларускае замежжа адлюстроўвае наяўнасць “падзеленай нацыі”, феномен якой на сёння яшчэ не асэнсаваны айчыннымі інтэлектуаламі. Існаванне каля чвэрці суродзічаў па-за метраполіяй з’яўляецца вынікам як рознага кшталту эміграцый (эканамічных, палітычных), гэтак і геапалітычных працэсаў, праз якія змяняліся беларускія межы. Пры тым, актыўная эміграцыя працягваецца і да сёння, а сістэматычнага вывучэння феномену беларускага замежжа, фактычна, няма. Раскіданая па розных краінах і кантынентах культурна-гістарычная спадчына замежных суайчыннікаў вельмі павольна ўключаецца ў гістарычны дыскурс Беларусі. З аднаго боку, мэтай гэтай секцыі з’яўляецца стварэнне пляцоўкі для даследчыкаў з розных краінаў, каб дзяліцца ўласнымі напрацоўкамі ў вывучэнні асобных аспектаў гісторыі і сучаснасці беларускага замежжа. З іншага боку, супольная праца дазволіць удзельнікам абмеркаваць канкрэтныя магчымасці і шляхі ўключэння гісторыка-культурнай спадчыны беларускага замежжа ў інтэлектуальную прастору метраполіі.

Каардынатарка — Жанна Некрашэвіч-Кароткая. Пісьмовая культура беларускага, літоўскага і ўкраінскага народаў на ўсім шляху свайго існавання адрознівалася глыбокай пашанай да літаратурнай творчасці і да пісьменніка. Тым часам у эстэтыцы ХХ ст. (перадусім у працах М. Бахціна, Р. Барта, Г. Р. Яўса) паступова выпрацоўвалася крытычнае стаўленне да ролі аўтара, рабіліся спробы пераацэнкі яго ўзаемадачыненняў з мастацкім творам. Антыпазітывісцкае імкненне пазбыцца адносін да літаратурнага працэсу як да галерэі пісьменніцкіх партрэтаў з часам пачало адыгрываць нега тыўную ролю ў літаратуразнаўчым дыскурсе. Новыя падыходы да ацэнкі ролі аўтара былі прапанаваныя французскім сацыёлагам П’ерам Бурдзьё (1930–2002). Вучоны падкрэсліваў ролю аўтара ў стварэнні або перадачы культурнага капітала, які здольны функцыянаваць у якасці сімвалічнага і ў інкарпарыраванай форме пераўтварацца ў габітус агента поля культурнай вытворчасці. У сваю чаргу, фарміраванне габітуса і шляхі перадачы сімвалічнага капітала цесна звязаны са спосабамі, або модусамі пазіцыянавання. У названай навуковай канцэпцыі акцэнт уецца трыяда «пазіцыя» – «пазіцыянаванне» – «дыспазіцыя». Уяўленне пра пазіцыянаванне аўтара дазваляе лепш зразумець думку Борхеса, што кожны пісьменнік сам стварае сваіх папярэднікаў і што яго творчасць карэнным чынам змяняе нашыя ўяўленні не толькі пра будучыню, але і пра мінуўшчыну. Літаратурны працэс Беларусі, Літвы і Украіны прадстаўляе надзвычай багатую карціну, што да модусаў аўтарскага пазіцыянавання ў полі літаратуры. Аб’ектыўная іх ацэнка можа калі не змяніць, то, ва ўсякім разе, скарэкціраваць на шы ўяўленні пра будучыню і мінуўшчыну айчыннага прыгожага пісьменства. Выяўленне спецыфікі аўтарскага пазіцыянавання ў розныя эпохі і ў розных культурных кантэкстах дазваляюць належным чынам ацаніць ролю аўтара (агента поля) у працэсе не толькі ўзнікнення (прадукавання) і матэрыяльнага ўвасаблення, але і далейшай рэцэпцыі літаратурнага твора, яго ўключэння ў працэс культурнай вытворчасці і стварэння адпаведных пазіцый у полі.

Каардынатар — Мікола Хаўстовіч. Нягледзячы на пэўную вывучанасць літаратурнага працэсу на Беларусі ў ХІХ ст., застаецца шэраг пытанняў, якія павярхоўна акрэслены ў беларускім літаратуразнаўстве. Наяўнасць вялікае колькасць ананімных тэкстаў, сумненні ў правільнасці раней ужо атрыбутаваных твораў ставяць новыя задачы перад гісторыкамі літаратуры ў ХХІ ст.

Каардынатарка — Ірына Дубянецкая. Секцыя працягне працу, распачатую на Кангрэсе ў 2012 г. Падчас працы секцыі мусяць быць распрацаванымі метадалагічныя падыходы да выпрацоўцы прынцыпаў новага крытычнага навуковага перакладу Бібліі на сучасную беларускую мову, улучна з стварэньнем адэкватнага навуковага апарату для перакладу Бібліі (гэбрайскія і грэцкія інтэрлініарныя пераклады, слоўнікі, аналітычныя лексіконы), распрацоўкай беларускай біблістычнай тэрміналогіі і праблемай засваення і перадачы гэбрайскіх і грэцкіх анамастыкі і тапанімікі. Таксама будуць разглядацца перакладчыцкія напрацоўкі апошняга году.

Каардынатар — Ігар Каралёў. У цэнтры ўвагі сучасных лінгвакультуралагічных і прагмалінгвістычных даследаванняў – вывучэнне камунікатыўных паводзін рознамоўных этнасаў у супастаўляльным аспекце (працы Ф. Бацэвіча, С.Богдан, І. Каралёва, І. Серяковай, В.М. Глушака, Т.В. Дуброўскай, Т.Л. Музычук, А.В. Паўлоўскай, З.Д. Паповай, К.Ф. Сядова, І.А. Сцерніна, С.Г. Тэр‑Мінасавай і інш.). Мэта нашага блока – сфармуляваць і абгрунтаваць шматаспектную лінгвапрагматычную канцэпцыю камунікатыўных паводзін славянскіх, балтыйскіх, фіна-угорскіх і германскіх этнасаў у розных тыпах камунікацыі; правядзенне сістэмнага аналіза комплексу моўных сродкаў, стратэгій, тактык, тыпаў і мадэляў моўных паводзін у розных сітуацыях зносін носьбітаў індаеўрапейскіх і фіна-угорскіх моў. Рэалізацыя праекта прадугледжвае аналіз ментальных структур і лінгвакультурных партрэтаў – модусаў, з дапамогай якіх можна змадэляваць камунікатыўныя паводзіны славянскіх, балтыйскіх, фіна-угорскіх і германскіх этнасаў у розных тыпах камунікацыі. У выпадку рэалізацыі прапанаванага праекта ў далейшым будзе падрыхтавана калектыўная манаграфія па акрэсленай тэматыцы і апублікаваны шэраг артыкулаў у вядучых навуковых выданнях, што таксама паслужыць ілюстрацыяй і прэзентацыяй даследаванага матэрыялу.

Каардынатар — Сяргей Кавалёў. Мэтай панэлі з’яўляецца спроба асэнсавання развіцця беларускай літаратуры на працягу пятнаццаці гадоў новага стагоддзя і новага тысячагоддзя. Ці з’явіліся ў гэты час у нацыянальнай літаратуры новыя тэндэнцыі і спецыфічныя рысы, якія істотна адрозніваюць яе ад літаратуры канца ХХ стагоддзя? Ці змянілася іерархія жанраў, эстэтычныя арыенціры, творчыя кантакты і ўзаемаадносіны з суседнімі літаратурамі? Ці ёсць падставы атаясамліваць паняцце “сучасная беларуская літаратура” выключна з пачаткам ХХІ стагоддзя ці па ранейшаму распачынаць новы перыяд у гісторыі беларускай літаратуры з канца 80-х – пачатку 90 –х гг. ХХ ст, з часоў “Тутэйшых” і “Таварыства Вольных Літаратараў”? Плануецца ўдзел літаратуразнаўцаў з Беларусі, Украіны, Польшы, Вялікабрытаніі, Германіі.

Каардынатарка — Наталля Русецкая. З даўніх часоў у культурнай прасторы Беларусі функцыянавалі перакладныя творы. У часы Сярэдневечча – гэта былі жыціі святых, рыцарскія раманы і інш. Паступова ў беларускай літаратуры пад уплывам запазычаных ўзораў і прыкладаў узнікалі ўласныя тэксты розных літаратурных жанраў, развівалася мясцовая традыцыя, пазней – нацыянальная літаратура. На глебе беларускага фальклору сфарміравалася часткова польская школа рамантызму. Творы такіх аўтараў як Адам Міцкевіч ці Ян Чачот вернутыя сёння беларускаму чытачу дзякуючы перакладам. У ХХ ст. пачынаецца гісторыя перакладаў уласна беларускай літаратуры на розныя мовы свету. У межах секцыі прапаноўваецца паразважаць на тэму ўзаемасувязяў беларускай літаратуры з іншымі – блізкімі і далёкімі ў моўных і геарафічных адносінах – літаратурамі на працягу ўсёй гісторыі беларускага пісьменства. Разгледзець праблемы звязаныя з перакладам і пераносам літаратурных тэкстаў з адной моўнай карціны свету ў іншую, шляхі іх адаптацыі, іх ўзаемаўплывы і ўзаемаабумоўленасць. А таксама зрабіць практычную панэль дзеля абмеркавання пытанняў звязаных непасрэдна з працэсам перакладу, стварыць умовы для абмену досведам паміж перакладчыкамі

Каардынатарка — Інэса Кур’ян. За апошнія гады пры даследаваннях творчасці польскіх літаратараў, біяграфія якіх была звязана з Беларуссю, выявілася, што ў сфармаваных літаразнаўчых канцэпцыях амаль адсутнічае, альбо прадстаўлены павярхоўна і памылкова беларускі кантэкст. Беларускімі даследчыкамі былі праведзены спецыяльныя мерапрыемствы, навукова-практычныя экспедыцыі, падчас якіх былі дапоўнены, удакладнены, а таксама перагледжаны шматлікія факты культуралагічнага характару. Такім чынам, беларускі кантэкст з’яўляецца неабходнай складаючай часткай навуковай паўнаты існуючых ведаў, нават вядзе да пераасэнсавання і выпрацоўкі новых накірункаў. Існуе неабходнасць такіх даследаванняў і пашырэнне іх вынікаў, пры чым — не толькі ў польскім літаратуразнаўстве. Таму да дыскусіі хацелася б прыцягнуць яшчэ і іншых даследчыкаў падобнай тэматыкі.

Каардынатарка — Вольга Шпарага. Секцыя прысвечаная прэзентацыі актуальных філасофскіх праектаў, што стаяць перад новымі выклікамі і праблемамі, характэрнымі для філасофіі на постсавецкай прасторы, а таксама мусіць высвятляць акалічнасці існавання арыгінальнай нацыянальнай інтэлектуальнай традыцыі. Яе мэтай з’яўляецца ацэнка стану актуальных філасофскіх даследаванняў, з аднаго боку, і высвятленне вытокаў, пазначэнне лініяў пераемнасці і разрываў інтэлектуальнай традыцыі ў Беларусі — з іншага. Як мы можам ахарактарызаваць гэтую традыцыю ўвогуле? Каго варта адносіць да яе прадстаўнікоў? Што мы ведаем пра дзейнасць розных гурткоў, групаў і школ, што пакінулі свой адбітак у нашай культурнай памяці і маюць дасюль значнасць для актуальных філасофскіх і сацыяльна-навуковых даследаванняў у Беларусі? Нарэшце, як сучасныя філасофскія і іншыя даследаванні актуалізуюць і праблематызуюць інтэлектуальную традыцыю наогул?

Каардынатарка — Вольга Беланоўская. У працы секцыі плануецца разгледзець сучасны стан праблем псіхалогіі развіцця ў Беларусі. Разгляданыя пытанні могуць ўключаць тэарэтычныя і эмпірычныя вынікі аналізу праблем развіцця чалавека ў норме і паталогіі, нейрапсіхалогіі развіцця дзіцяці, праблем дарослага развіцця, акмеалогію, праблемы пераадолення нарматыўных і ненарматыўных крызісаў, псіхалагічнае здароўе чалавека, даследаванне механізмаў развіцця чалавека, вывучэнне развіцця кагнітыўных працэсаў, творчасці і самасвядомасці асобы ў антагенезе і інш.

Каардынатары — Наталля Васілевіч, Надзея Белякова. Многія ўзброеныя канфлікты адбываюцца пад сцягам рэлігіі. Канцэпцыя сутыкнення цывілізацый пастулюе патэнцыйную канфліктагенасць рэлігіі ў пост-ідэалагічным свеце. Цэрквы, якія знаходзяцца ўнутры вайны — ці гэта вайна «гарачая», ці «халодная», ці культурная, ці цывілізацыйная — асэнсоўваюць сваё месца і ролю ў канфліктах, выбіраюць стратэгію паводзінаў, атаясамліваюць сябе з адным з бакоў канфлікта па лініі «ахвяра-агрэсар», «свае-чужыя» альбо «вайна-мір». Рыторыка і вобразы вайны, барацьбы, ваяроў — пранікаюць у тэалогію, становяцца падмуркам ідэнтычнасці, выбар, які робяць цэрквы ў сітуацыі вайны, становіцца значным, а часам і паваротным момантам у іх тэалогіі.Пры гэтым “ваенныя” вобразы глыбока ўкаранёныя ў царкоўнай традыцыі і ў хрысціянскіх тэкстах: у Бібліі, у а аскетычных і літургічных творах.Міждысцыплінарная секцыя збярэ багасловаў, гісторыкаў, філосафаў, літаратуразнаўцаў, палітолагаў, сацыёлагаў, юрыстаў і закране шырокае кола пытанняў, звязаных з тэалагічным асэнсаваннем вайны і міру ў цэлым, з уплывам войнаў на самавызначэнне цэркваў, даследаваннем ролі цэркваў і асобных іх прадстаўнікоў у гістарычных канфліктах, а таксама з іх пэўнымі міфалагізаванымі вобразамі.Найперш, фокусам секцыі будуць сюжэты, звязаныя з міжканфесійным супрацьстаяннем, царкоўна-дзяржаўным супрацьстаяннем у рэгіёне Цэнтральнай і Ўсходняй Еўропы, дзейнасці і становішчы цэркваў ва ўмовах Другой сусветнай вайны і Халоднай вайны, рэлігіі і яе інструменталізацыі ў украінскім канфлікце, канцэптуалізацыі і ідэалагізацыі гістарычнай памяці, звязанай з войнамі, сацыяльнаму вучэнню цэркваў датычна вайны і міра.

Каардынатар — Максім Жбанкоў. Секцыя будзе працаваць з актуальным матэрыялам беларускай культуры. Яе мэта — крытычны разбор трэндаў ды артэфактаў, што паўстаюць у парадаксальнай прасторы беларускай «кіраванай культуры» — зоне адміністратыўных дазволаў і забаронаў, тыражаваньня спарахнелых канонаў і творчай «унутранай эміграцыі». Вядомыя схемы ідэялягічнага супрацьстаяньня і «вайны культур» сёньня зьмяняюцца канфліктам дыскурсаў ды канкурэнцыяй розных разуменьняў беларускасьці. Сучасны белкульт ёсьць прасторай стылістычных і канцэптуальных канфліктаў. Менавіта ў гэтым накірунку разгарнецца супольная рэфлексія і экспэртыза.

Каардынатар — Уладзімір Парфянок. Фатаграфія ў сучасным свеце зрабілася адным з інструментаў стварэння нацыянальнай ідэнтычнасці. Беларуская творчая фатаграфія, стаўшыся прыкметным феноменам на прыканцы 1980-ых гг. («мінская школа фатаграфіі», «новая хваля» ў фатаграфіі) не з’яўляецца выключэннем. Пасля зацішша нулявых некалькі апошніх гадоў былі прыкметнымі і насычанымі рознымі фатаграфічнымі падзеямі, якія асэнсоўваюць тоў унёсак, што зрабіла маладая беларуская фатаграфія ў 1980-90-ых гг. і дэманструюць іншыя стратэгіі новай генерацыі фатографаў і фотамастакоў. Ці ёсць разуменне паміж рознымі генерацыямі беларускіх фатографаў? Куды рухаецца сучасная беларуская фатаграфія? Што аб’ядноўвае і раз’ядноўвае такія выставачныя і выдавецкія праекты як «Минская школа фотографии» (Санкт-Пецярбург, РосФото), «BY NOW» (Германія, Беларусь), Belarus Press Photo (Беларусь), Месяц фатаграфіі ў Мінску (Беларусь), «Творческая фотография в Беларуси. Опыт галереи визуальных искусств NOVA…» (Беларусь), «Новая хваля. Беларуская фатаграфія 1990-х.» (Беларусь, з серыі «Калекцыя пАРТызана»)?

Каардынатар — Зміцер Вішнёў. Працягваюцца спрэчкі вакол прэміі імя Ежы Гедройца. У кулуарах Пэн-цэнтра разгарнуліся дыскусіі вакол «дыскрымінацыі» рускамоўнай літаратуры. Што хвалюе сёння пісьменніка, а што хвалюе крытыка? Што сёння з’яўляецца прыярытэтам у літаратуры? Якія жанры прыгожага пісьменства запатрабаваныя ў чытача? Гэтыя і іншыя пытанні, якія сёння важныя ў кантэксце літаратурнага працэса.

Каардынатарка — Любоў Уладыкоўская. Універсальныя каштоўнасці не падзяляюцца ўсімі культурамі нават у межах заходняй культуры, не кажучы пра неліберальныя культурныя практыкі, а тэорыя міжкультурнага дыялогу не можа даць адказаў на спецыфічныя сацыякультурныя канфлікты, аднак жа ў настойлівым пошуку гэтых адказаў заключаецца сутнасць крытычнага міжкультурнага дыялогу. Як суадносіцца міжкультурны дыялог з мультыкультуралізмам, кроскультурнымі камунікацыямі, транскультурнай філасофіяй і г.д.? І як глабальная каштоўнасць сучаснага свету, і як універсальны спосаб камунікавання, і як стратэгія еўрапейскай культурнай палітыкі, і як інструмент дэмакратызацыі, і як дыялог сацыяльны, і як атрыбутыўная характарыстыка беларускай культурнай традыцыі міжкультурны дыялог, у аснове якога ляжаць міжкультурная філасофія і міжкультурнае мысленне, выключна важны для Беларусі.  Як можна выкарыстаць амерыканскі і еўрапейскі вопыт міжкультурнага дыялогу для нацыянальнага будаўніцтва і сацыяльна-дэмакратычнай трансфармацыі Беларусі?

Каардынатар — Генадзь Сівохін. На Беларусі зараз дзейнічае даволі вялікая колькасць музеяў гарадской культуры, гісторыі гораду і г.д. Аднак справядліва паўстае пытанне, што гэтыя музеі рэпрэзентуюць у сваёй дзейнасці насамрэч? Ці займаюцца яны даследаваннямі традыцыйнай і, асабліва, мадэрнай гісторыі гораду? Ці з’яўляюцца яны цэнтрамі ўрбаністычных штудый? Пры прэзентацыі “этнаграфічных” складнікаў сваёй дзейнасці якую частку тут займае не “класічнае” сяляназнаўства к. ХІХ – п.п. ХХ ст., а этнаграфія гораду? Якое месца ў сучаснай беларускай урбаністыцы маюць займець музеі; хто яшчэ і як, якім чынам і чаму займаецца зараз на Беларусі ўрбаністыкай, хто прэзентуе і рэпрэзентуе сучасную гарадскую культуру; якія асаблівасці сучаснай “ужытковай” урбаністыкі і мажлівасць яе быць упісанай у музейную прастору, а, самае галоўнае, ці патрэбнае гэта?

Каардынатар — Уладзімір Лобач. Актуальныя даследванні ў галіне народазнаўства выразна паказваюць, што беларуская традыцыйная культура функцыянуе і рэпрэзэнтуе сябе выключна ў лакальных формах, што мае на ўвеце і высокую ступень яе варыятыўнасці. Адсюль заўважнае зьмяшчэньне даследчыцкіх акцэнтаў на вывучэньне арэальных форм народнай культуры. З другога боку, падкрэсленая цікаўнасць шэрагу даследчыкаў толькі да «свайго» рэгіёну спараджае праблему тэарэтычнага асэнсавання агульнаэтнічных асноў традыцыйнай культуры як у дыяхроннай, так і сінхроннай перспектыве.

Каардынатар — Яўген Барышнікаў. Дуды і дударская традыцыя стагоддзямі зяўлялася істотнай часткай культурнага ландшафту Еўрапейскага кантынента. Розныя канструкцыі дудаў у розныя часы і ў розных краінах гучалі і пры дварах і ў сялянскіх корчмах, прыпісваліся і д’яблу і анёлам, удзельнічалі у сакральных рытуалах і акампанавалі побытаваму вяселлю, забараняліся і станавіліся нацыянальнымі інструментамі. Мэта секцыі — разгледзець у гістарычным і сацыяльным кантэксце шырокім колам даследчыкаў шляхі ўзнікнення, развіцця, заняпаду і адраджэння лакальных дударскіх традыцый, іх узаемадеянне і ўзаемауплывы на тэрыторыі Еўропы (ад Пірынеяў да Уралу і ад Скандынавіі да Балкан і Каўказу), ад гістарычных часоў да нашых дзён.

Каардынатарка — Вольга Сямашка. Працяг працы панэлі ахопіць агляд вынікі даследчых работ некрапалістаў Беларусі за 2014 год, працягне навуковую сістэматызацыю ведаў і практычнага вопыту беларускіх некрапалістаў, назапашанага за апошняе дзесяцігоддзе.  Плануецца, што даклады закрануць сферы археалогіі, архітэктуры, батанікі, гелогіі, гісторыі, генеалогіі, мастацтва скульптуры, этнаграфіі, юрыспрудэнцыі. Удзельнікі панэлі планууць наведаць гістарычныя могілкі горада Коўна для ацэнкі стану і рызык, правядзення супрацьаварыйных работ ( у выпадку неабходнасці), фіксацыі актаў вандалізму. Панэль «Беларуская некрапалістыка» адкрыта для дыялогу з літоўскімі калегамі-некрапалістамі і можа адпаведна прыняць фармат круглага стала.

Каардынатар — Павел Сапоцька. Плануецца разгледзець вопыт, праблемы і перспектывы адраджэння, захавання, папулярызацыі матэрыяльнай і духоўнай спадчыны знакамітых дзеячоў беларускай гісторыі і культуры, у тым ліку сродкамі міжнароднага культурнага супрацоўніцтва.

Каардынатарка — Таццяна Шчурко. Цэнтральныя пытанне для разважанняў — якая гендэрная ідэалогія хаваецца за сучаснымі дзяржаўнымі рэформамі, і якая гендэрная сістэма існуе ў сучаснай Беларусі. Агульнавядома, што адносіны ў грамадстве рэгламентуюцца пэўнымі правіламі — фармальнымі і / або не фармальнымі, — якія ствараюцца і прайграваюцца праз пэўныя загады: што лічыць сацыяльна пажаданай і прымальнай нормай, а што не. Даследавання «нарматыўнасці» падаюць магчымасць высветліць прычыны і ўмовы жывучасці гендэрных стэрэатыпаў і існуюць у грамадстве гендэрных роляў, культурных і традыцыйных асаблівасцяў, канцэпцыі роўнасці, што ў сваю чаргу, дазваляе выявіць бар’еры на шляху дасягнення гендэрнай роўнасці. Мэтай дадзенай панэлі з’яўляецца стварэнне дыскусійнай платформы для выяўлення / аналізу палітычных і рытарычных стратэгій, якія вызначаюць мэты і задачы беларускай сучаснай (сацыяльнай, сямейнай, дэмаграфічнай) палітыкі і канкрэтныя меры, што прымаюцца дзяржавай у адносінах розных груп грамадзян па прыкметах гендэрных / сэксуальных ідэнтычнасцяў.

Каардынатарка — Наталля Кутузава. Навуковы напрамак: міждысцыплінарныя даследаванні
Задачы секцыі:
Кансалідацыя навуковай супольнасці, які працуе ў гэтай сферы,
«Рэвізія» даследчага поля,
прэзентацыя даследчых праектаў,
выяўленне магчымасцей для выкарыстання даследаванняў у механізмах нацыянальнай і міжнароднай сістэмах абароны правоў чалавека.
Дыскусійныя панэлі:
1. Тэматыка правоў чалавека ў гісторыі і інтэлектуальнай думкі Беларусі і рэгіёну польска-беларускага-украінскага-літоўскага памежжа: фарміраванне праблемнага поля.
2. Асноўныя тэарэтыка-метадалагічныя падыходы да вывучэння правоў чалавека і магчымасці эмпірычных даследаванняў.
3. Абмежаванні правоў чалавека: параўнальны аналіз практык Беларусі і іншых краін.
У рамках секцыі адбудзецца прэзентацыя даследчых праектаў.
Круглы стол: «Роля даследаванняў у механізмах нацыянальнай і міжнароднай сістэм абароны правоў чалавека».